Charlotte Kuralı

Arkadaşım Ezgi bir yazı yollamış , bende beğenerek size yolluyorum...

Charlotte, Paris'te yaşayan çok güzel bir kızdır. O kadar güzeldir ki,

sarı saçları şelaleler gibi omuzlarından kollarına dökülür.

Boyu upuzun, bacakları upuzundur. Bir reklam ajansında, müşteri

temsilcisi olarak çalışır. İyi para kazanır. Ailesi çok varlıklıdır

hatta. Geçen yaz, Güney Fransa'daki malikánelerini, Brad Pitt-Angelina

Jolie çiftine kiralamışlardı. Hatta, "Geldiğimizde evde,

hizmetlilerden başka kimse olmasın" diye tembihlemelerine rağmen,

Charlotte gidişini muzipçe geciktirmiş ve bu meşhur çiftle tanışmıştı.

Bense Charlotte'u geçen hafta Paris'te tanıdım. Şu ana kadar, fütursuz

bir roman girişi gibi gelişen bu bilgileri almanız, kuralı

sorgulamamanı z açısından önemli.

Paris'te, bir arkadaşım beni Charlotte'un evine davet etti.

Bilirsiniz, insanlar birbirlerinin hayatını merak eder, fark etmeden

ve ettirmeden incelerler. Hatta benim en sevdiğim şeylerden biri,

sokakta, perdeleri sonuna kadar açık evlere ve orada yaşananlara şahit

olmaktır. İnsanın içi, insanlığa ısınır. Dersin ki, "Oh.... Üç aşağı

beş yukarı aynı şeyler işte!" Ben de, böyle gözlerle incelemeye

başladım biraz önce tanıdığım bu güzel Fransız kızın hayatını.

Herkesin evinden yola çıkıp, kendisine varmak mümkün.

Fakat bu evde bir tuhaflık vardı. Her şeyden çok az vardı bu evde..

Gerektiği kadar. Mesela, bir şampuan bir sabun. Küvetin kenarında öyle

yalnız başlarına... (Birbirleriyle uzun zamandır konuşmadıklarına

eminim.) Minnacık bir dolap. İçinde birkaç elbise kazak. Altı yedi

ayakkabı. İki dvd. Beş cd. Ipod. Dört bardak, birkaç tabak. Birkaç

mum. En fazla on tane kitap. Hiç ruj yok! Çantasındaymış. Zaten

lipstick o da... Hayatta bazen, birleştirdiğin kalıpların tamamen dışı

bileşimler olur da, şaşakalırsın ya. Başa dönersin ya. Bir yerde bir

hesaba, olmazsa olmaz diye eklediğin bir kalem birdenbire, tek bir

örnekle, kendini siler ya. Öyle oldu bana. Gözlerindeki silik eyeliner

dışında, süsü de yok bu kızın. Peki bu kız nasıl böyle kız oldu? Nasıl

böyle sade kaldı? Kadın oldu? Dışarıda bu kadar az şeyle, içi çok

oldu? Anlayamadım. Çözemedim. Ona zaten banyosunu gördükten sonra,

"miss simplicity" adını takmıştım hemen. Bayan Sadelik.. Beni şaşırtan

şey, aynı zamanda modellik yapacak kadar güzel ve havalı, aynı zamanda

varlıklı bir kızın bu hayat seçimi. Olağanüstü... Kendi hayatım, arı

kovanı gibi başımda vızıldamaya başladı. Paris sokaklarında beni takip

edip durdu bu arılar. Tek çöp bir şey alamadım. Hep sordum: buna

gerçekten ihtiyacım var mı? Buna benzer, aynı işi gören bir şeyim var

mı?... Koca koca alışveriş merkezleri, bizi kandırmak için

birbirleriyle iddiaya girmiş ahtapotlar gibi gelmeye başladı. Kaçtım,

kaçtım, saklandım. Sahip olduklarımın, yarısından fazlasına ihtiyacım

yoktu. Hayatı ağırlaştıran şey, seçim çokluğu. Az şey kadar güzeli

yok. Gereği yok. Sonumuz belli. Banyoda bütün ürünler, dopdolu

şişelerle birbirlerini köpürtürken, hiç giymediğimiz kazaklar

lüzumsuzca dizilmiş t-shirt'lere dolapta el şakası yaparken, hiç

açılmamış kitaplar kendi kendilerine konuşurken... Biz orada

olmayacağız. Üstelik onlar da, boşu boşuna bizden başka kimsenin

olmamış olacak.

Anladınız değil mi Charlotte kuralını.

Nil Karaibrahimgil